zondag 30 september 2018

Fortuna

Fortuna - Ajax 180929 uitslag 0-2

Sinds jaren weer eens naar een voetbalwedstrijd geweest en dan nog wel Fortuna Ajax. Drukke bedoening. Het was uitverkocht en de harde kern heeft 90 minuten lawaai gemaakt. Had niet de indruk dat ze naar het voetbal keken.
Op de tribune moet je goed kijken wil je de doelpunten mee krijgen. Beide niet goed gezien en de grap dat er geen herhaling komt ken ik wel.
Kwamen warempel in al die drukte onze buurman tegen. 86 jaar en een seizoenskaart. Hij was enthousiast over de wedstrijd en wist zeker dat er na de pauze nog doelpunten zouden vallen. Twee dus voor die andere.

zaterdag 15 september 2018

Eva 7 jaar

We waren in Den Bosch op de verjaardag van kleindochter Eva. 7 alweer.  
Haar foto van heel wat jaren geleden siert dit weblog.
Leuk dagje met allerlei bezoek voor haar. Groot en klein. Twee oma's en één opa.
Van lang geleden kan ik me herinneren dat zo'n dag alleen maar leuk is met je eigen bezoek. dat was het nu voor Eva ook weer en dus hielden wij ons bezig met de wat ouderen. Nichtje Charlotte, Oom Joost en zo.
Een keuvelende dagje. Om 21:00 uur thuis. Glaasje wijn, wat leuke muziek en naar het bedje zo meteen.

vrijdag 25 augustus 2017

Wandelen in Limburg.

Afgelopen maandag (21 augustus) ben ik samen met Wim naar de Pietersberg gelopen. Zijn buurman bracht ons naar de watertoren van Schimmert en vandaar zijn het Pieterspad gevolgd tot aan het nieuwe eindpunt boven de groeve van de Enci. Onderweg in Bemelen bij Veronica koffie en vla gehad.






Mooie wandeling alleen wat erg veel voor de eerste keer sinds lang. Totaal 27,5 km met een gemiddelde van 5 Km. Op zich ging het goed en was het bijzonder gezellig met die Wim. Praten over China, Frankrijk en mijn eigen familie en maar door stappen. Eigenlijk de laatste etappe van het Pieterspad.

Vandaag zijn de pijntjes weg en loop ik weer met veel gemak mijn 10.000 stappen.



woensdag 23 augustus 2017

Maastricht

23 augustus 2017
Vanmorgen was ik in Maastricht bij de Hoge Fronten. Ben er ook even in geweest in een stuk dat in kaart gebracht wordt. Mooi hoor en donker ook.
Bij de uitgang zag ik onderstaand beeld. Mooi.


dinsdag 6 december 2016

Kunst ophalen en dan ook naar Amsterdam.

Altijd een leuke bezigheid. Je komt bij kunstenaars thuis en ziet waar ze mee bezig zijn. Of het geen eendaagsvliegjes zijn. Maandag 5 december was ik bij Roos van der Meijden. In Pijnacker woont ze in een wijk waarvan ik zou zeggen een 'fenix' wijk. Ik dacht eraan toen ik de wijk binnen reed. Helemaal niks mis mee daar. Leuk huisje, leuk zoontje, mooi werk.
Vijf werken heb ik opgehaald. Ben benieuwd wat mijn bezoekers ervan vinden. Reisverslag staat hier beneden. Een werk uit een serie waarin de zogenaamde gallerijen in Parijs een rol spelen.


Daarna ben ik naar Amsterdam gegaan. De Noorder Begraafplaats. Kijken hoe het graf van David erbij staat.  Op een of ander manier altijd een opgaaf om te gaan. Mijn oudste broer vertelde me ooit dat hij van onze Oma had begrepen dat de dood van haar kind steeds zwaarder werd. Zij verloor haar zoon in 1942. Alfons was toen 16 jaar, lag in het ziekenhuis in Utrecht. Had problemen in het hoofd. Zij woonden toen in Heerlen. Tjeetje 1942 en dan een doodziek kind in Utrecht. Een professor (Vogels) uit Welten was werkzaam daar en stuurde berichten per postkaart.
Ik kan beamen dat het zwaarder word.  Het gemis wordt steeds zwaarder. Niet per dag, maar per week toch wel. De donkere dagen dragen er niet aan bij.
Het is een mooi plekje daar bij dat vaantje.


dinsdag 29 november 2016

De donkere dagen van de winter.

Ieder jaar wordt het vanzelf weer eerder donker. Ieder jaar wordt dat ook vervelender. Kou, wind allemaal zaken die niet meewerken aan en vrolijke tijd.
Vroeger was deze tijd leuk. Mijn moeder begon zo vanaf 1 december het huis een kerstsfeer te geven. Takje hier balletje daar en na de Sint een kerstboom.
Beetje creatief was ze daar niet in, dat deden mijn zusjes dan.
Kerst, nieuwjaar het is zowat.

Een vriendinnetje schreef ons afgelopen week:
Dacht aan jullie bij het lezen... Denk wel vaker aan jullie hoor, ook als ik even niks stuur. Maar BV gewoon als ik naar huis fiets. Of zie dat het buiten vroeger donker wordt (en ik weet dat Renee dat niet fijn vindt) Of mensen zeggen dat de kinderen thuiskomen met kerst.
Liefs en dikke knuffel voor jullie!



Renée schrijft dan terug,

Lieve ....., wat komt dit binnen..zo is het! Ik denk..nee ik weet eigenlijk wel zeker dat jij een van de liefste mensen bent die ik ken, al spreek en zie ik je veel te weinig ! Ik denk vaak aan je! We hebben hier een prachtige foto waar jij en David op staan.Die foto is een van de foto's die we koesteren..!En het het is en blijft een gotspe dat we het voor de rest van ons leven met foto's en zoete herinneringen zullen moeten doen.We missen onze David en hoe meer tijd er verstrijkt des te moeilijker dat is.Tegelijkertijd gaat het ook goed, genieten we van elkaar, van Julia en haar gezin....! Wat me raakt is wat je schrijft over de kerst en kinderen die thuiskomen ...December...ik zou wel even in hol onder de grond willen tot al die feesten voorbij zijn...! Maar ja...zo'n hol bestaat niet.... Nou nou, niet erg vrolijk dit berichtje...hoop wel heel erg dat het goed gaat met jou en XXXX en de kleine xxxxxx. Kus Renée

donderdag 18 augustus 2016

A.s. zaterdag 20 augustus is de galerie gesloten. Niet om van het mooi zomerweer te genieten, maar omdat we in Hattem onze goed vriend Reinier gaan cremeren. Trieste dag wordt dat zoals de dagen naar zijn overlijden waren en vast ook de dagen erna triest zullen zijn.
We hebben hem met enige regelmaat tijdens zijn ziekte bezocht. Renée heeft veel contact gehouden via Whatsapp. Dat is een prima uitvinding. Je denkt na en je schrijft.

donderdag 11 augustus 2016

9 augustus 1980 was ie geboren en na 24 april 2008 nodigen we vrienden en familie voor een drankje en bitterbal. Ook dit keer in Noorderlicht in Amsterdam-Noord op het NDSM terrein. Aardige plek, wat alternatief, goed drinken en eten. David vond dit soort gelegenheden een aardige omgeving.
Maar eigenlijk is het er een zooi. De glazen zijn schoon (denk ik) maar het personeel is slordig en een beetje viezig. De omgeving ligt vol met troep, maar er is wel weer een klein speeltuintje. Goed je kan er iedereen los laten lopen en dat is voor de kleintjes weer bijzonder aardig.
We maken praatjes met de aanwezige, vertellen kleine nieuwigheden en horen die ook. Nog twee keer en dan hou ik ermee op.

vrijdag 5 augustus 2016

The death last week of Marianne Ihlen, the woman immortalized in “So Long, Marianne,” has evoked an overwhelming response from those who knew Marianne well, those who knew her only as Leonard Cohen's muse, and even those who previously didn't know there was a "real Marianne." Because of the intimate connection between Leonard Cohen and Marianne Ihlen, Leonard's Facebook Page now offers viewers the opportunity to submit their thoughts, memories, poems, etc about Marianne - including those already posted elsewhere - in the comments section as an ongoing memorial to her. Posted by Allan Showalter.
__________________

Leonard asked that this letter to him from Jan Christian Mollestad be used in this memorial:
"Dear Leonard
Marianne slept slowly out of this life yesterday evening. Totally at ease, surrounded by close friends.
Your letter came when she still could talk and laugh in full consciousness. When we read it aloud, she smiled as only Marianne can. She lifted her hand, when you said you were right behind, close enough to reach her.
It gave her deep peace of mind that you knew her condition. And your blessing for the journey gave her extra strength. Jan and her friends who saw what this message meant for her, will all thank you in deep gratitude for replying so fast and with such love and compassion.
In her last hour I held her hand and hummed Bird on a Wire, while she was breathing so lightly. And when we left he room, after her soul had flown out of the window for new adventures, we kissed her head and whispered your everlasting words
So long, Marianne"

maandag 18 april 2016

Dat Cox Habbema op NU.nl al heel snel ingehaald wordt door een of andere over de Sahara vliegende vogel vindt ik niet goed.
Het is weer bijna zover en dan krijgen we bv onderstaand mailtje


Lieve vrienden.
Het loopt weer tegen eind april.
Dan denk ik meestal nóg iets meer aan David.
Ik weet nog niet zeker hoe mijn korte-termijn-reisplannen eruit zullen zien, maar mocht ik het op de heupen krijgen: dan verneemt u het.
Bijgaand: de achterflaptekst van Belcampo's Bevroren Vuurwerk. Toen ik destijds kennismaakte met zijn werk, voorvoelde ik een sterke potentiële resonantie hiervan in Davids brein. Dit bleek een schot in de roos. Meermalen hebben wij in onze parallelle bibliotheek gesneupt en elkaar citaten voorgedragen.
Deze achterflaptekst deed ons dikwijls schuddebuiken.
hopelijk tot gauw,
groet,

--

Maarten

zaterdag 28 november 2015

ShitMyDadsays

Langere tijd gelden volgde ik die persoon op twitter. Een zoon die de uitspraken van zijn vader opschreef.
Een van de laatste is de onderstaande.

"No. Politicians don't wanna scare you, they wanna keep you stupid. Fear is just the smell when ignorance takes a shit."

zaterdag 6 juni 2015


Sheryl Sandberg verloor haar man, zo'n dertig dagen geleden. De joodse rite schrijft dat de religieuse rouwperiode dan voorbij is. https://www.facebook.com/sheryl


Today is the end of sheloshim for my beloved husband—the first thirty days. Judaism calls for a period of intense mourning known as shiva that lasts seven days after a loved one is buried. After shiva, most normal activities can be resumed, but it is the end of sheloshim that marks the completion of religious mourning for a spouse.
A childhood friend of mine who is now a rabbi recently told me that the most powerful one-line prayer he has ever read is: “Let me not die while I am still alive.” I would have never understood that prayer before losingDave. Now I do.
I think when tragedy occurs, it presents a choice. You can give in to the void, the emptiness that fills your heart, your lungs, constricts your ability to think or even breathe. Or you can try to find meaning. These past thirty days, I have spent many of my moments lost in that void. And I know that many future moments will be consumed by the vast emptiness as well.
But when I can, I want to choose life and meaning.
And this is why I am writing: to mark the end of sheloshim and to give back some of what others have given to me. While the experience of grief is profoundly personal, the bravery of those who have shared their own experiences has helped pull me through. Some who opened their hearts were my closest friends. Others were total strangers who have shared wisdom and advice publicly. So I am sharing what I have learned in the hope that it helps someone else. In the hope that there can be some meaning from this tragedy.
I have lived thirty years in these thirty days. I am thirty years sadder. I feel like I am thirty years wiser.
I have gained a more profound understanding of what it is to be a mother, both through the depth of the agony I feel when my children scream and cry and from the connection my mother has to my pain. She has tried to fill the empty space in my bed, holding me each night until I cry myself to sleep. She has fought to hold back her own tears to make room for mine. She has explained to me that the anguish I am feeling is both my own and my children’s, and I understood that she was right as I saw the pain in her own eyes.
I have learned that I never really knew what to say to others in need. I think I got this all wrong before; I tried to assure people that it would be okay, thinking that hope was the most comforting thing I could offer. A friend of mine with late-stage cancer told me that the worst thing people could say to him was “It is going to be okay.” That voice in his head would scream, How do you know it is going to be okay? Do you not understand that I might die? I learned this past month what he was trying to teach me. Real empathy is sometimes not insisting that it will be okay but acknowledging that it is not. When people say to me, “You and your children will find happiness again,” my heart tells me, Yes, I believe that, but I know I will never feel pure joy again. Those who have said, “You will find a new normal, but it will never be as good” comfort me more because they know and speak the truth. Even a simple “How are you?”—almost always asked with the best of intentions—is better replaced with “How are you today?” When I am asked “How are you?” I stop myself from shouting, My husband died a month ago, how do you think I am? When I hear “How are you today?” I realize the person knows that the best I can do right now is to get through each day.
I have learned some practical stuff that matters. Although we now know that Dave died immediately, I didn’t know that in the ambulance. The trip to the hospital was unbearably slow. I still hate every car that did not move to the side, every person who cared more about arriving at their destination a few minutes earlier than making room for us to pass. I have noticed this while driving in many countries and cities. Let’s all move out of the way. Someone’s parent or partner or child might depend on it.
I have learned how ephemeral everything can feel—and maybe everything is. That whatever rug you are standing on can be pulled right out from under you with absolutely no warning. In the last thirty days, I have heard from too many women who lost a spouse and then had multiple rugs pulled out from under them. Some lack support networks and struggle alone as they face emotional distress and financial insecurity. It seems so wrong to me that we abandon these women and their families when they are in greatest need.
I have learned to ask for help—and I have learned how much help I need. Until now, I have been the older sister, the COO, the doer and the planner. I did not plan this, and when it happened, I was not capable of doing much of anything. Those closest to me took over. They planned. They arranged. They told me where to sit and reminded me to eat. They are still doing so much to support me and my children.
I have learned that resilience can be learned. Adam M. Grant taught me that three things are critical to resilience and that I can work on all three. Personalization—realizing it is not my fault. He told me to ban the word “sorry.” To tell myself over and over, This is not my fault. Permanence—remembering that I won’t feel like this forever. This will get better. Pervasiveness—this does not have to affect every area of my life; the ability to compartmentalize is healthy.
For me, starting the transition back to work has been a savior, a chance to feel useful and connected. But I quickly discovered that even those connections had changed. Many of my co-workers had a look of fear in their eyes as I approached. I knew why—they wanted to help but weren’t sure how. Should I mention it? Should I not mention it? If I mention it, what the hell do I say? I realized that to restore that closeness with my colleagues that has always been so important to me, I needed to let them in. And that meant being more open and vulnerable than I ever wanted to be. I told those I work with most closely that they could ask me their honest questions and I would answer. I also said it was okay for them to talk about how they felt. One colleague admitted she’d been driving by my house frequently, not sure if she should come in. Another said he was paralyzed when I was around, worried he might say the wrong thing. Speaking openly replaced the fear of doing and saying the wrong thing. One of my favorite cartoons of all time has an elephant in a room answering the phone, saying, “It’s the elephant.” Once I addressed the elephant, we were able to kick him out of the room.
At the same time, there are moments when I can’t let people in. I went to Portfolio Night at school where kids show their parents around the classroom to look at their work hung on the walls. So many of the parents—all of whom have been so kind—tried to make eye contact or say something they thought would be comforting. I looked down the entire time so no one could catch my eye for fear of breaking down. I hope they understood.
I have learned gratitude. Real gratitude for the things I took for granted before—like life. As heartbroken as I am, I look at my children each day and rejoice that they are alive. I appreciate every smile, every hug. I no longer take each day for granted. When a friend told me that he hates birthdays and so he was not celebrating his, I looked at him and said through tears, “Celebrate your birthday, goddammit. You are lucky to have each one.” My next birthday will be depressing as hell, but I am determined to celebrate it in my heart more than I have ever celebrated a birthday before.
I am truly grateful to the many who have offered their sympathy. A colleague told me that his wife, whom I have never met, decided to show her support by going back to school to get her degree—something she had been putting off for years. Yes! When the circumstances allow, I believe as much as ever in leaning in. And so many men—from those I know well to those I will likely never know—are honoring Dave’s life by spending more time with their families.
I can’t even express the gratitude I feel to my family and friends who have done so much and reassured me that they will continue to be there. In the brutal moments when I am overtaken by the void, when the months and years stretch out in front of me endless and empty, only their faces pull me out of the isolation and fear. My appreciation for them knows no bounds.
I was talking to one of these friends about a father-child activity that Dave is not here to do. We came up with a plan to fill in for Dave. I cried to him, “But I want Dave. I want option A.” He put his arm around me and said, “Option A is not available. So let’s just kick the shit out of option B.”
Dave, to honor your memory and raise your children as they deserve to be raised, I promise to do all I can to kick the shit out of option B. And even though sheloshim has ended, I still mourn for option A. I will always mourn for option A. As Bono sang, “There is no end to grief . . . and there is no end to love.” I love you, Dave.

zondag 3 mei 2015

Nepal

Two and a half year old sister protected by four year old brother in Nepal. Perhaps one of the most divine picture of the century !!!!

Eva komt.


Renée schrijft op haar facebook


We krijgen een logeetje...

Een nachtje maar...Eva wilde heel graag een keertje helemaal alleen uit logeren..
Gelukkig heb je dan een opa en oma die daar helemaal blij van worden.

zaterdag 2 mei 2015

Laatste vlucht met stoffelijke resten  vlucht MH17 is op de tv. Zaterdag 2 mei 2015.
Vindt het zo prettig dat ze de ceremonie tot het einde volhouden. Kost een paar euro's denk ik, maar geeft niet.
Wat vervelend is dat die onechte Graus er nu weer tussen zit. Raar mannetje. Klein bedriegertje en dat zijn de gevaarlijkste. Zou zo een volksmenner kunnen worden. Wist al hoe dat werkte, maar heeft bijgeleerd van die pruik.

donderdag 30 april 2015

Meester Bart heeft meestal leuke en opwekkende verhalen over de kinderen van zijn klas.
Vrolijk wel. Vandaag 30 april 2014 is het anders.
Droevig hoor.

http://meesterbart.tumblr.com/post/117774668093/asmara


zaterdag 25 april 2015

Antwerpen de 23ste

We waren een paar dagen in Antwerpen. De laatste 7 jaren is het minder leuk op de 23ste. Zo'n dag in Antwerpen maakt het niet echt makkelijker. Maar het zei zo. Winkelen, wat galerien bezoeken. Wij kregen de dag wel om. Vrijdag zijn we naar de Antwerpse Zoo geweest. Dat is toch altijd weer een belevenis. De gebouwen, de dieren. Als je door de spleetjes van je ogen kijkt ben je in 1930. Er vinden nu veel verbouwingen plaats, op een leuke manier overigens.
S'avonds naar een 1970 avond. een dicht en performance avond. Lebuin d'haese las samen met andere voor uit zijn nieuwe dichtbundel. "ik tel letters tot z."  Mooie gedichten. Ik mag dat wel.

zondag 19 april 2015

De komende dagen worden lastig. April blues van de slechtste soort.

Vorige week kwam ik een fantastisch lied tegen. Luister maar eens.
https://www.youtube.com/watch?v=c8TMRjSpSoY

Zo, even bezig aan de nieuwe website.
Sanne heeft het allemaal keurig beschreven, maar het zal flink oefenen worden.


woensdag 14 augustus 2013

Kijk nou eens

Zo, bijna goed.

Klungelen

Tjonge wat kun je lopen klungelen met de indeling van zo'n weblog. Ik heb o een knopje gedrukt en nu ziet dat ding eruit zoals het eruit ziet.
Gisteren een klein uurtje geprobeerd het te veranderen en vandaag zal ik ook nog even proberen. Wie weet komt er een leuke indeling uit.

zondag 11 augustus 2013

Artis en zo

9 augustus is zo'n dagje. Deze keer zijn we naar Artis gegaan. Eigenlijk een goed idee en een prima plek om David te gedenken. Heb wel besloten om alleen zijn verjaardag nog te vieren. Doden zijn er al genoeg om ons heen.
Julia, Bas en Eva en Renée en ik waren Later is Karen en Boris gekomen. Mooi hoor dat Artis. Sommige hokjes zijn wat klein, maar dan nog. Het ziet er altijd keurig uit. De laatste keer is wel lang geleden dat we er zijn geweest. Die Eva is wel grappig met haar bijna twee. Ze ziet meer dan onze eigen kinderen zagen op die leeftijd. Kijk olifant en leeuw riep ze op de goede momenten. Kleine drummel is voor de duvel niet bang en klimt overal in en wil maar aaien, als dat maar goed komt.
S'avonds zijn we naar de Wildeman geweest. Daar komen dan toch nog een aardig clubje vrienden van David bijeen. Mooi is dat. Esther en Tim waren er ook. Leuk stel, leuke kerel die Tim met wel de verkeerde zonnebril, maar goed.
Later nog met Jacqueline en Lieselotte gaan eten. Lieve meiden.

 Kijk met Boris van Karen en Wim